เมื่อภัยมาถึง คนเราก็หาย่อมหาที่พึ่งเป็นธรรมดา แม้จะรู้ว่านั่นไม่ใช่ที่พึ่งที่ดีที่ประเสริฐเลิศลอยอะไร แต่สบายที่ได้พึ่งพิง เหมือนคำเขาว่า เมื่อถึงตาจนแล้ว แม้เศษไม้ก็เป็นความหวังของคนที่ลอยคออยู่ในทะเล
ในยุค COVID-19 ระบาด คนขาดที่พึ่ง พึ่งหน้ากากอนามัยก็ขายแพง แถมยังหาซื้อยาก (ก็น้องมันบ่นให้ฟัง ว่าแพงและหาซื้อยาก จนผมต้องส่งหน้ากากผ้าที่ผมมีไปให้ ไม่รู้ว่าจะถูกตรวจจับหรือเปล่าไม่รู้ ถ้าเปิดและถูกยึด ยิ่งซ้ำเติมกันเข้าไปอีก) เจลล้างมือ แอลกอฮอล์ล้างมือก็ขายแพงยิ่งกว่ารีเจนซี่ (อันนี้เห็นเขาบ่นใน Facebook ไม่รู้จริงหรือพูดเอาฮา เพราะผมไม่เคยซื้อรีเจนซี่) เมื่อเป็นเช่นนี้ คนจึงหันหาที่พึ่งทางใจกัน
ผมไม่แนะนำให้ท่านเดินทางไปขอพรที่ไหน ขอพรที่บ้านของคุณเองนั่นแหล่ะ ซึ่งมีข้อปฏิบัติดังนี้
แต่อย่างไรก็แล้วแต่ ต้องดูแลตัวเองให้มาก ออกข้างนอกสวมหน้ากากอนามัย ใส่ใจความสะอาดอยู่เสมอ รักษาสุขภาพให้แข็งแรง ปฏิบัติตามกฎกติกาที่รัฐขอความร่วมมือ พยายามออกจากบ้านให้น้อยที่สุด
