เห็นว่าบทความนี้มีประโยชน์ โปรดแชร์....
บทความนี้เขียนตามความเชื่อในอิทธิคุณของเครื่องรางของขลังต่าง ๆ ตามความเห็นของผู้เขียนเอง ไม่ได้อ้างอิงหลักคำสอนหรือธรรมะบทสวดมนต์ใด ๆ คำว่า เครื่องรางที่พระสงฆ์ควรมีควรพกติดตัว ไม่ได้หมายความว่าพระสงฆ์ต้องมีนะครับ ผมอาศัยความเชื่อกับเครื่องรางนั้น ๆ มากล่าว และบางทีอาศัยเหตุที่ได้ยินมาว่าหากพระรูปใดไปลาพระอาจารย์ไปธุดงค์ท่านมักจะมอบปรอทไว้กันไข้ป่าบ้าง มอบเบี้ยแก้ไว้กันคุณไสยบ้างแก่พระรูปนั้น ๆ ผมจึงอาศัยเหตุนี้มาเขียนครับ
เครื่องรางที่พระสงฆ์ควรมีไว้
- เบี้ยแก้ : ผมทราบมาว่าครูบาอาจารย์บางท่านหามีพระมากราบลาเพื่อเดินทางไปธุดงค์ท่านก็จะทำเบี้ยแก้มอบให้ เพื่อใช้เป็นเครื่องป้องกันไข้ป่า ไข้มาลาเรีย ตลอดถึงคุณไสยมนต์ดำ ภูตผีทั้งหลายซึ่งเราไม่อาจจะรู้ได้ว่าจะมาในรูปแบบใด หรือพระเกจิบางท่านหากมีลูกศิษย์เข้ามาบวชอุปัฏฐากรับใช้ท่านก็จะสร้างเบี้ยแก้ถวายให้
- ปรอท : สำหรับปรอทนี้ ทราบว่าพระสายวัดป่า พระสายธุดงค์นิยมพกติดตัวเวลาเดินธุดงค์สำหรับใช้ป้องกันตน ป้องกันไข้ป่า ป้องกันสัตว์มีพิษต่าง ๆ ซึ่งนอกจากป้องกันแล้วยังรักษาพิษไข้ พิษจากสัตว์มีเขี้ยว แมลงกัดต่อยอีกด้วย ใช้ป้องกันคุณไสย มนต์ดำ ภูตผีในต่างถิ่นได้อีกด้วยครับ
- ตะโพน : ตะโพนมีพุทธคุณด้านเรียกคนให้มาสนใจ เรียกคนให้เข้ามาหา จึงเหมาะกับพระสงฆ์ที่เป็นนักเทศก์นักเผยแผ่ธรรมะที่ต้องใช้กลยุทธเรียกให้คนมาสนใจ หรือแม้แต่เวลาจัดงานระดมทุน เช่น จัดงานผ้าป่าเพื่อสร้างศาสนสถานต่าง ๆ ตะโพนสามารถเรียกคนมาในงานได้ เมื่อสามารถเรียกมาในงานแล้ว ความสำเร็จในการรวบรวมทุนในการก่อสร้างศาสนสถานต่าง ๆ ก็จะตามมา
- นกสาริกา : เมื่อก่อนพระนักเทศก์มักจะมีคาถาอย่างหนึ่งเรียกว่าคาถา นกสาริกาหลงรัง หรือคาถานกสาริกาป้อนเหยื่อ สำหรับให้ผู้ฟังมีความสนใจติดใจในเวลาทำการเทศน์ ซึ่งเครื่องรางนกสาริกาก็เป็นอีกหนึ่งเครื่องรางที่พระนักเทศก์ควรมีใช้
- ตะกรุด : หรือแผ่นจารเป็นอีกหนึ่งเครื่องรางที่ครูบาอาจารย์สมัยก่อนนิยมจารมอบให้แก่ศิษย์ผู้เดินทางไปธุดงค์ ตะกรุดนั้นมีอานุภาพครอบจักรวาลครับ แล้วแต่พระคาถาที่พระเกจินั้นได้ทำการจารและปลุกเสกลงไป
- มีดหมอ : มีดหมอขนาดเล็กก็มีความจำเป็นอยู่บ้าง ในเวลาเดินธุดงค์ ป้องกันสิ่งชั่วร้าย ป้องกันคุณไสยไข้ป่า ป้องกันสัตว์มีพิษเขี้ยวงาต่าง ๆ ป้องกันอาถรรพ์ที่เกิดขึ้นในป่านั้น ๆ และเวลาญาติโยมถูกผีเข้าก็จะได้อาราธนามีดหมอทำน้ำมนต์ขับไล่สิ่งชั่วร้ายได้อีกด้วย
- สีผึ้ง : สีผึ้งเป็นเครื่องรางที่นิยมมาแต่โบราณ ใช้สีปากเพื่อให้เกิดเมตตามหานิยม คนรักใคร่เอ็นดู พระสงฆ์เดินทางไปต่างถิ่น ไม่รู้ว่าจะไปพบเจอบุคคลลักษณะใด แบบไหน ฉะนั้น มีของดีที่มีอิทธิคุณด้านเมตตามหานิยมไปด้วยก็ไม่ใช่เรื่องเสียหายอะไร อีกทั้งสีผึ้งยังใช้ประโยชน์กันปากแตกผิวหนังแตกในเวลาหน้าหนาวอีกด้วย สำหรับพระที่ฉันหมาก ทราบว่าใช้ทากันปูนกัดริมฝีปากได้ดีทีเดียวครับ
- ประคำ : ประคำถือว่าเป็นเครื่องรางเก่าแก่ที่อยู่คู่กับนักบวช แม้ไม่มีในพุทธบัญัติก็ตาม แต่การจะใช้ประคำเป็นเครื่องกำหนดนับเพื่อระลึกถึงพระพุทธคุณหรือเวลาทำการสวดสาธยายก็คงไม่ใช่เรื่องผิดเสียหายอะไร
- สำหรับเครื่องรางที่ 9 ผมยังนึกไม่ออก เป็นอันว่าท่านเลือกได้ตามใจชอบครับ หรืออาจจะเป็นน้ำมันก็ดี เพราะน้ำมันนั้นมีประโยชน์อย่างมาก โดยเฉพาะน้ำมันว่าสมุนไพร ใช้เสกใช้ทา เป็นเมตตามหานิยม ใช้เสกใช้ทากันผิวหนังแตก ใช้เสกใช้ทารักษาโรคผิวหนัง โรคกระดูก ปวดกล้ามเนื้อ แมลงสัตว์กัดต่อย เป็นแผลฝีหนองต่าง ๆ นอกจากตนเองใช้เองแล้วยังสามารถสงเคราะห์ญาติโยมได้อีกด้วยครับ
เห็นว่าบทความนี้มีประโยชน์ โปรดแชร์....
