คำว่าเครื่องรางในที่นี้หมายถึงวัตถุมงคลที่ไม่ใช่พระเครื่องที่ไม่รูปพระพุทธเจ้าหรือรูปพระสงฆ์ อาจจะเป็นเครื่องรางที่พระเกจิสร้างขึ้นเอง เช่น ปลัดขิก ตะกรุด นกสาริกา พญาเต่าเรือน สีผึ้ง อิ่น รวมทั้งเครื่องของขลังที่เกิดจากสัตว์หรือธรรมชาติ เช่น คด เขี้ยวเสือ งาสะเด็น เหล่านี้เป็นต้น
ต้นเหตุแห่งการเขียนบทความก็เพราะว่าผมเห็นเพื่อนผมบางคนนิยมชมชอบเครื่องรางของขลัง และนิยมพกเครื่องรางมากกว่าพระเครื่อง ผมก็ถามเขาคร่าว ๆ ซึ่งก็ได้เหตุผลแบบคร่าว ๆ เช่นกัน ดังนี้
- เครื่องรางพกง่าย ไม่ต้องระวังมาก รักษาง่าย นำติดตัวไปได้ง่าย ใส่กระเป๋าเดินทาง กระเป๋าเสื้อ เหน็บคอเสื้อ เครื่องรางบางอย่างใส่พวงกุญแจก็ได้ แขวนที่เอวก็ได้
- เครื่องรางมีรูปแบบต่าง ๆ มากมาย ทำให้น่าสะสมไม่รู้จักเบื่อ มีหลากหลายให้เลือกใช้ตามความเหมาะสมกับการนำไปติดตัวไปด้วย
- เครื่องรางนั้นโดยมากถูกสร้างขึ้นมาอย่างเจาะจงว่าจะให้เด่นในทางด้านไหน เช่น ให้เด่นทางด้านเมตตา ให้เด่นทางด้านแคล้วคลาด ให้เด่นทางด้านมหาเสน่ห์ และเกจิที่สร้างส่วนมากก็เสกอย่างเจาะจงลงไปว่าต้องการให้เด่นด้านไหน เครื่องรางบางชนิดท่านทำด้วยตัวท่านเอง เสกที่อย่าง ผ่านมือท่านมาทุกตัว จึงมั่นใจว่าเข้มขลังจริง หรืออย่างน้อยก็ผ่านมือท่านมา
- เครื่องบางชนิดเข้าได้กับทุกคน ทุกชาติ ศาสนา เพราะไม่ได้เป็นสัญลักษณ์ทางศาสนาใดศาสนาหนึ่ง เช่น ลูกอม อิ่น ซึ่งสามารถเข้าได้กับทุกชาติ ศาสนา โดยเฉพาะอิ่นนั้นเป็นเครื่องหมายแสดงความรักของมนุษย์หญิงชายบนโลกนี้ซึ่งมีอยู่กับทุกคนบนโลกนี้ แม้ว่าบางศาสนาจะปฏิเสธเครื่องราง แต่เขาไม่สามารถปฏิเสธในสิ่งที่เขามีเขาเป็นคือความรักความใคร่ที่มีต่อกัน
- เครื่องรางที่ได้รับความนิยมโดยมากโดยมากถูกสร้างโดยพระเกจิยุคเก่าก่อน ซึ่งท่านสร้างด้วยตัวท่านเอง ด้วยวิชาที่ท่านได้เรียนมาจริง ๆ ซึ่งมีพื้นฐานมาจากสมาธิและศีลอันบริสุทธิ์ จึงเชื่อมั่นในความเข้มขลังได้ ไม่งั้นท่านคงไม่กล้าสร้างออกมา เพราะเครื่องรางเป็นสิ่งที่คนหรือลูกศิษย์บางคนนำไปทดลองกัน หากไม่มั่นใจจริงดีจริงท่านคงไม่สร้างออกมา
นี่เป็นเหตุผลคร่าว ๆ ของเพื่อนผมว่าทำไมเขาถึงชอบเครื่องรางมากกว่าพระเครื่อง ซึ่งแต่ละคนอาจจะมีเหตุผลที่แตกต่างกันออกไปนะครับ บางคนก็บอกว่าเครื่องรางไม่มีรูปแบบที่ชัดเจน เล่นแค่ชอบ คือชอบจึงเล่น หากไม่ชอบแล้วก็ผ่าน ก็มีแค่นั้่น
