ม.ร.ว. คึกฤทธิ์ ปราโมช ได้อธิบายที่มาของคำว่า “เครื่องราง” ไว้ดังนี้
ของสำหรับป้องกันตัวเกี่ยวกับอยู่ยงคงกระพันชาตรีนั้นมีอยู่ 2 ประเภท ได้แก่ เครื่องคาด และเครื่องราง
เครื่องคาด หมายถึงของที่เป็นผ้า หรือเชือก ใช้สำหรับคาดหรือผูกที่ศีรษะ หรือที่ต้นแขน มีผ้าประเจียด ผ้ายันตร์และตะกรุด เป็นต้น ถือว่าเป็นเครื่องคาด เป็นของศักดิ์สิทธิ์ ของขลัง
เครื่องราง หมายถึงของศักดิ์สิทธิ์ที่ถูกใส่ไว้ในรางในห้องพระ หรือหอพระ เพราะของเหล่านี้ต้องหล่อเลี้ยงด้วยน้ำมันพระพุทธคุณเอาไว้ เพื่อให้คงความขลังและเพื่อเป็นการรักษาสภาพของสิ่งนั้นไว้ด้วย น้ำมันนั้นอยู่ในราง ของที่ถูกเก็บไว้ในรางน้ำมันนั้นมีหลายอย่าง เป็นต้นว่า เขี้ยว งา เขากวางคด
เขี้ยวเสือ นอแรด หรือ พระองค์เล็ก ๆ เกี่ยวกับความขลังต่าง ๆ ก็ใส่ไว้ในราง ด้วยเหตุนั้นจึงเรียกของศักดิ์สิทธิ์ที่ถูกเก็บไว้ในรางนั้น “เครื่องราง”
แต่บางท่านก็มีความคิดเห็นว่า “เครื่องราง” น่าจะเขียนว่า “เครื่องลาง” “ลาง” ซึ่งแปลว่า เครื่องหมายที่ปรากฏให้เห็นอันบอกเหตุร้ายหรือดี แต่เครื่องรางของคนไทย โดยมากใช้ป้องกันตัวอยู่ยงคงกระพันชาตรี มิได้มีไว้บอกเหตุร้ายหรือดี
