คาถามีอยู่ว่า
พุทธัง ศัตรูฉิบหาย ธัมมัง ศัตรูละลาย สังฆัง ศัตรู จิตตัง มะระณัง ภะเว
มะ ศัตรูสูญ อุ ศัตรูสูญ อะ ศัตรูสูญ ฉิบหายตายเปล่า
คาถานี้ ตำราว่า ถ้าผู้ใดเป็นศัตรูให้บริกรรมคาถานี้ นึกโน้มอธิษฐานปรารถนาให้เขามีอันเป็นไป
ผมเจอคาถานี้ในบันทึกเก่า ผมแค่แสดงความมีความเป็นแห่งคาถาเท่านั้น ส่วนใครนำไปใช้ด้วยเจตนาอันใด ก็ย่อมเป็นไปตามกรรมแห่งบุคคลนั้น ประหนึ่งว่าผมแสดงให้เห็นว่านี่คืออาวุธ หรือท่อนไม้ หากใครไม่นำไปใช้เพื่อทำร้ายใคร อาวุธนั้นก็ไม่มีความหมายใด ๆ ไม่ได้ให้โทษแก่ใคร แต่หากใครนำไปทำร้ายของคนอื่น ผู้กระทำก็ต้องยอมรับผลที่จะเกิดขึ้น
คาถานี้ ผู้แต่ง นำพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ เข้ามาเกี่ยวข้อง นั่นเป็นเรื่องความเชื่อของผู้แต่งคาถา
ส่วนพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์นั้น มีแต่คุณอย่างเดียว หาโทษมิได้
อนึ่ง พระพุทธศาสนามิได้สอนให้ทำร้ายใครหรือกล่าวใคร มิได้สอนให้สาปแช่งใคร สอนให้แผ่เมตตา สอนให้ละเวรด้วยการไม่จองเวรต่อกัน สอนให้ละความพยาบาทความอาฆาตเสีย
