ตามรอยแห่งพยัคฆา จนเป็นที่มาของคำว่าเขี้ยวไห

ในทางภาคอีสานจะมีกลุ่มคนประเภทหนึ่งอยู่ ที่กล่าวกันว่าเป็นผู้ที่มีวิชาอาคม สามารถที่จะล่วงรู้ได้ว่าตรงไหนมีของเก่า ของโบราณฝังอยู่ ซึ่งพวกเขาจะพากันเสาะหา โดยมากมักจะหาตามสถานที่ที่คนไม่ค่อยจะได้เข้าไปนัก เช่น ป่าช้า ตามบริเวณศาลปู่ตา ตามวัดเก่าวัดร้าง ตามสถานที่ที่ชาวบ้านร่ำลือกันว่ามีเหตุการณ์แปลก เกิดขึ้น เช่น ดวงไฟลอยไปมา เกิดแสงสว่างวูบวาบเป็นต้น

พวกเขาจะเข้าไปทำพิธีกรรมบางอย่าง เพื่อทำการอัญเชิญหรือขุดหาของโบราณนั้นขึ้น โดยมากเจอของใช้ในชีวิตประจำวันของคนในสมัยโบราณ เช่น ลูกปัด เครื่องประดับต่าง ๆ เครื่องมือทำมาหากิน และสิ่งหนึ่งที่เขามักเจอ นั่นคือ งาช้าง เขี้ยวเสือ ที่ถูกเก็บไว้ในไห จึงมีการเรียกกันว่าเขี้ยวไห

เขี้ยวไห โดยมากจะเป็นเขี้ยวเสือโคร่งขนาดใหญ่ เนื่องจากเป็นเขี้ยวสมัยโบราณที่ถูกฝังดินเป็นเวลานาน จึงมักที่จะมีสีดำ และกลายเป็นหินไปเสียส่วนมาก แต่ก็ใช่ว่าจะเจอในไหอย่างเดียวนะครับ เจอบนโครงกระดูกของมนุษย์ก็ เข้าใจว่าเป็นถึงระดับหัวหน้า ถึงมีใช้

เขี้ยวเสือไหที่ผมนำมาให้เป็นภาพประกอบนี้ ผมไม่มีนะครับ แค่นำภาพมาประกอบบทความเฉย และเล่าความเป็นไปเป็นมาของคำว่า เขี้ยวไห

คาถากำกับบูชา เขี้ยวเสือ เล็บเสือ

อะหัง พะยัคโฆ ตะวัง สูกะโร ธะนัง ลาภัง ปิยัง มะมะ

คาถานี้ เป็นมหาอำนาจยิ่งนัก ผู้คน และสัตว์น้อยใหญ่เกรงขาม มีเคล็ดลับใช้เกี่ยวกับการค้าขายอยู่ว่า ให้สวดในใจในขณะที่ลูกค้าเข้ามาซื้อของเป็นรายแรกในแต่ละวัน

แนะนำบทความน่าอ่าน

เล็บเสือตะปบ รับโชคก่อนใคร ได้แล้วนำมาให้เรา

เสือ สายเครื่องราง ขลังทุกส่วน

บทความนี้ เราเป็นเพียงแต่ผู้เสนอแนะนำความรู้ ความเชื่อเกี่ยวกับเขี้ยวเสือเท่านั้น ไม่สนับสนุนให้ท่านไปทำร้ายสัตว์แต่อย่างใด

บทความนี้ และบทความอื่น ๆ ที่เกี่ยวข้องกับสัตว์ ผู้เขียนมีเจตนาในการนำเสนอความเชื่อความศรัทธาของคนในยุคหนึ่ง หรือของกลุ่มชนหนึ่งเท่านั้น ไม่ได้สนับสนุนหรือมีเจตนาให้ท่านทำผิดกฎหมายหรือแสวงหามาเพื่อบูชาแต่อย่างใด ผมเองก็มีแต่เพียงภาพถ่ายเท่านั้น