เป็นธรรมเนียมว่าพระภิกษุผู้จะแสดงพระปาฏิโมกข์ต้องทำการขอโอกาสจากสงฆ์หรือพระเถระเสียก่อน
คำขอโอกาสแสดงปาฏิโมกข์
โอกาสัง เม ภันเต เถโร เทตุ, ปาฏิโมกขัง อุทเทสิตุง ฯ
หรือ
โอกาสัง เม ภันเต เถโร เหตุ, วินะยะกะถา กะเถตุงฯ
คำอัชเฌสนา (คำเชื้อเชิญให้สวดพระปาฏิโมกข์)
ปุพพะกะระณะปุพพะกิจจานิ สะมาเปต๎วา อิมัสสะ นิสินนัสสะ ภิกขุสังฆัสสะ อะนุมะติยา ปาฏิโมกขัง อุททิสิตุง อัชเฌสะนัง กะโรมิ. (ข้าพเจ้าขออัชเฌสนา (เชื้อเชิญ) เพื่อสวดปาฏิโมกข์ โดยอนุมัติแห่งภิกษุสงฆ์ผู้ทำบุรพกรณ์บุรพกิจเสร็จแล้ว นั่งอยู่)
คำขอโอกาสตั้งญัตติปวารณา
โอกาสัง เม ภันเต เถโร เทตุ, ปะวาระณาญัตติง ฐะเปตุงฯ
ถ้าในคณะสงฆ์นั้นไม่มีพระภิกษุเกิน ๑๐ พรรษา ให้เปลี่ยน “เถโร” เป็น “สังโฆ” แทน
