มีสํานวนที่พูดมาแต่โบราณเมื่อทักเด็กแรกเกิดว่า “น่าเกลียดน่าชัง” คนโบราณท่านเชื่อว่า เด็กแรกเกิดนั้นจะมี
กลิ่นตัวที่หอมบริสุทธิ๋ เด็กคนไหนที่ได้รับการชมว่า “น่ารักน่าเอ็นดู” พวกผีหรือพวกวิญาณจะเกิดความอิจฉาอาจจะพาเด็ก
ไปซ่อน หรือแกล้งให้เกิดการร้องไห้ไม่หยุด เกิดอาการไม่สบายได้ หรืออาจจะถึงขึ้นเสียชีวิตนำเด็กไปอยู่ด้วย โบราณจึงหาทางแก้ไขคือ
เขาถึงให้พูดว่า “น่าเกลียดน่าชัง” แต่ถ้าเด็กร้องไม่หยุด ทางแก้ไขให้ไปหา “พระ” ให้ท่านเรียกขวัญให้มาอยู่กับเนื้อกับตัว หรือฝากถวายเป็นลูกพระ พวกผีทั้งหลายจะได้ไม่มารบกวน
แต่คนยุคปัจจุบันมักหาข้ออธิบายที่เป็นยุคสมัยใหม่ เช่น การที่คนโบราณให้เรียกเด็กว่า “น่าเกลียดน่าชัง” ความมุ่งหมายเพื่อเตือนสติผู้ที่เป็นพ่อแม่ของเด็ก ไม่ให้รักใคร่หลงใหลในลูกตนเองจนเกินไป ซึ่งถ้าพ่อแม่รักลูกเกินไป ก็จะทำการเลี้ยงแบบตามใจลูก ไม่ขัดใจลูก โอ๋ลูกตลอด เมื่อเด็กโตขึ้นก็เอาแต่ใจตนเอง มีนิสัยที่ดื้อรั้น ไม่เชื่อยอมฟังใคร ว่ายากสอนยาก เพราะเห็นว่ามีพ่อแม่หนุนหลังอยู่ตลอด
