หลวงปู่ฝากไว้ คำสอนหลวงปู่ดูลย์
วันหนึ่ง ขณะที่หลวงปู่ดูลย์ท่านกำลังนั่งพักผ่อนอยู่ที่มุขศาลาการเปรียญ มีชายหนุ่มจากจังหวัดอื่น ๆ สามสี่คนเข้าไปในศาลา ดูอากัปกิริยาของพวกเขาแล้วคงคุ้นเคยกับพระที่นิยมชมชอบเครื่องรางของขลังรูปใดรูปหนึ่งมาก่อน จึงแสดงอากัปกิริยาตามสบาย นั่งพูดตามถนัด ยิ่งกว่านั้น เขาคงเข้าใจว่าหลวงปู่ที่อยู่ในศาลานี้คงสนใจในด้านเรื่องเครื่องรางของขลังเช่นกัน พวกเขาได้พูดถึงเกจิอาจารย์อื่น ๆ ว่าให้ของดีของวิเศษอะไรแก่ตนบ้าง ในที่สุดจึงงัดเอาของมาอวดกันและกันต่อหน้าหลวงปู่ คนหนึ่งมีเขี้ยวหมูตัน คนหนึ่งมีเขี้ยวเสือ อีกคนมีนอแรด ต่างคนต่างพูดอวดอ้างว่าของตนดี มีความวิเศษอย่างนั้นอย่างนี้ ในที่สุดมีคนหนึ่งเอ่ยว่า “หลวงปู่ฮะ อย่างไหนแน่ ดี วิเศษ กว่ากันฮะ”
หลวงปู่ก็อารมณ์รื่นเป็นพิเศษยิ้ม ๆ แล้วว่า
“ไม่มีดี ไม่มีวิเศษอะไรหรอก เป็นของสัตว์เดรัจฉาน เหมือนกัน”
พระราชวุฒาจารย์ (หลวงปู่ดูลย์ อตุโล)
วัดบูรพาราม อ.เมือง จ.สุรินทร์
