วาเลนไทน์เป็นวันแห่งความรัก แต่ความรักนั้นหรือคืออะไร กวีท่านหนึ่งเคยนิยามความรักว่า
คือน้ำผึ้ง คือน้ำตา คือยาพิษ
คือหยาดน้ำอมฤตอันชื่นชุ่ม
คือเกสรดอกไม้ คือไฟรุม
คือความกลุ้ม คือความฝันนั่นแหละรัก
ในพระพุทธศาสนา พระพุทธองค์ตรัสถึงความรักว่าเป็นที่มาของความโศกและความทุกข์ ที่ใดมีรักที่นั่นมีโศก ที่ใดมีรักที่นั่นมีทุกข์ เมื่อไม่มีรักก็ไม่มีโศกและไม่มีทุกข์
ความรักนั้นเป็นสิ่งที่พัฒนาได้ และจำเป็นจะต้องได้รับการพัฒนา ดังนี้
- รักแบบแย่งกัน วางรากฐานอยู่บนความเห็นแก่ตัว
- รักแบบแบ่งกัน วางรากฐานอยู่บนเมตตาอารี
- รักแบบสุขด้วยกัน วางรากฐานอยู่บนกรุณาปราณี
- แบบเราเป็นหนึ่งที่ถึงกันวางรากฐานอยู่บนวิปัสสนาปัญญาที่ก้าวข้ามสมมุติมายาทั้งปวง
เราทุกคนต้องเปลี่ยนพัฒนาความรักให้ดีงามเลิศล้ำยิ่ง ๆ ขึ้นไปจนกระทั่งลุถึงรักแท้ที่ปราศจากการแบ่งแยก มองเห็นสรรพสัตว์ทั้งโลกว่าเป็นครอบครัวเดียวกัน หรือมองเห็นคนทุกคนว่าเป็นคนคนเดียวกัน
คมธรรมประจำวันนี้ก็คือ รักแท้จะมาพร้อมกับดวงตาแห่งปัญญาที่ยังเห็นความจริงว่าคนทุกคนก็คือคนคนเดียวกัน
ที่มา “คมธรรมประจำวันกับท่าน ว.วชิรเมธี ตอน วาเลนไทน์ วาเรนทร์ธรรม”
