บทแผ่เมตตาให้สรรพสัตว์
สัพเพ สัตตา สัตว์ทั้งหลายที่เป็นเพื่อนทุกข์ เกิด แก่ เจ็บ ตาย ด้วยกันทั้งหมดทั้งสิ้น
อะเวรา โหนตุ จงเป็นสุขเป็นสุขเถิด อย่าได้มีเวรแก่กันและกันเลย
อัพพะยาปัชฌา โหนตุ จงเป็นสุขเป็นสุขเถิด อย่าได้เบียดเบียนซึ่งกันและกันเลย
อะนีฆา โหนตุ จงเป็นสุขเป็นสุขเถิด อย่าได้มีความทุกข์กายทุกข์ใจเลย
สุขี อัตตานัง ปะริหะรันตุ จงมีความสุขกาย สุขใจ รักษาตนให้พ้นจากทุกข์ภัยทั้งสิ้นเถิด
บทแผ่เมตตาแก่สรรพสัตว์นี้ เป็นบทแผ่เมตตามาตรฐานที่นิยมใช้มากที่สุด สั้น ๆ แต่ครอบคลุมสัตว์ทั้งหมดทั้งปวง
การแผ่เมตตาที่ดีนั้น ต้องออกจากจิตใจที่เป็นเมตตาจริง ๆ คำแผ่เป็นแค่แบบอย่างหรือตัวอย่างของการแผ่เจตนาที่ดีออกไปเท่านั้น แต่หากเจตนาไม่ดีหมายความว่าภายในจิตไม่มีเมตตาเลย คำแผ่ก็เป็นเพียงแต่ข้อความหรือตัวหนังสือคำพูดเท่านั้น
สรรพสัตว์ (บาลี สพฺพสตฺต หรือแยกเป็น สพฺเพ สตฺตา) หมายถึง สัตว์ทั้งหลาย, สัตว์ทั้งหมด, สัตว์ทั้งปวง, สัตว์ทั้งมวล
คำว่า “สรรพสัตว์” สามารถอ่านได้ทั้ง 2 แบบ คือ สัน-พะ-สัด หรือ สับ-พะ-สัด หมายความว่าอ่านได้ทั้ง สัน-พะ และ สับ-พะ คำที่อ่านลักษณะเหมือนกันมี 4 คำ ได้แก่ สรรพสัตว์ สรรพสิ่ง สรรพวิชา สรรพสามิต
