พุทธศาสนสุภาษิตเกี่ยวกับแม่ และ ความกตัญญู
พฺรหฺมาติ มาตาปิตโร ปุพฺพาจริยาติ วุจฺจเร
อาหุเนยฺย จ ปุตฺตานํ ปชาย อนุกมฺปกา
มารดา บิดา ท่านว่าเป็นพรหม เป็นบุรพาจารย์
เป็นที่นับถือของบุตร และเป็นผู้อนุเคราะห์บุตร
(พุทธภาษิตจาก อังคุตตรนิกาย ติกนิบาต พรหมสูตร ข้อ ๔๗๐)
ตสฺมา หิ เน นมสฺเสยฺย สกฺกเรยฺยาถ ปณฺหิโต
อนฺเนน อถ ปาเนน วตฺเถน สยเนน จ
อุจฺฉาทเนน นฺหาปเนน ปาทานํ โธวเนน จ
เพราะเหตุนั้นแหละ บุตรผู้มีปัญญา
พึงนอบน้อมสักการะท่าน ด้วยข้าว ด้วยน้ำ ด้วยผ้า ด้วยที่นอน
ด้วยเครื่องอบ ด้วยการสนานกาย และด้วยการล้างเท้า
ตาย ปริจริยาย มาตาปิตูสุ ปณฺฑิตา
อิเธว นํ ปสํสนฺติ เปจฺจ สคฺเค ปโมทตีติ
เพราะการบำรุงมารดาบิดานั้น
บัณฑิตทั้งหลายย่อมสรรเสริญบุตรนั้นในโลกนี้ทีเดียว
บุตรนั้นละไปแล้วย่อมบันเทิงในสวรรค์
————————
มาตาปิตุอุปัฎฐานัง ปุตตะทารัสสะ สังคะโห
อะนากุลา จะ กัมมันตา เอตัมมังคะละมุตตะมัง
การบำรุงเลี้ยงมารดาบิดา การสงเคราะห์บุตรและภรรยา
การงานที่ไม่ยุ่งเหยิงสับสน กิจสามอย่างนี้เป็นมงคลอันสูงสุด
(มงคลสูตร)
