เท่าที่สังเกตในการใช้ชีวิตในต่างประเทศมา คนเอเชียเวลาทำการซื้อขาย มักมีนิสัยอยู่ที่คล้าย ๆ กัน ซึ่งอาจจะถูกปลูกฝังมาแต่พ่อแม่ นั่นก็คือ
คนไทย เมื่อรู้สินค้าที่ตนเองซื้อราคาแพงกว่า มักบ่นเสียดายทีหลัง
คนเอเชีย อย่างเช่น คนไทย คนลาว คนเวียดนาม คนจีน เป็นต้น เมื่อซื้อสินค้าแล้ว ถ้าทราบว่าสิ่งของที่ตนเองซื้อมาแล้วราคาแพงกว่าที่อื่น มักบ่นเสียดายทีหลัง “รู้อย่างนี้ไม่ซื้อดีกว่า” บางครอบครัวทะเลาะกันทีหลังก็มี แต่ฝรั่งเมื่อซื้อแล้วซื้อเลย เพราะเขาถือว่าขณะที่เขาซื้อนั้น เขาพอใจจ่ายแล้ว เขาพอใจซื้อแล้ว คนอื่นจะซื้อถูกซื้อแพงเรื่องของเขา แต่ถ้าเขาพอใจในสินค้านั้นจริง ๆ เขาก็นำไปคืนที่ร้านเดิมได้ และที่ร้านก็คืนเงินให้เต็มราคา (แต่บ้านเราซื้อแล้วยังไม่ทันเดินออกจากร้านเลย คืนไม่ได้ คนขายก็ทำหน้ายังกะตนเองเป็นเจ้าของร้าน ทั้งที่จริงแค่ลูกจ้างคนขาย)
คนไทยชอบต่อราคา ต่อไม่ได้ขอของแถม
คนเอเชีย คนไทย คนลาว คนเวียดนาม เมื่อซื้อสินค้าหรือทำธุรกิจชอบต่อรองราคาต่อแล้วต่ออีก ต่อไม่ได้ขอของแถมก็มี ต่อจนเป็นนิสัยเคยชิน อย่างว่าแหล่ะ แม้แต่ผมก็ถูกพ่อแม่สอนมาให้ต่อราคา ถ้าไปซื้อของที่ตลอดแม่ต้องกำชับว่าต้องต่อราคานะ ถ้ากลับมาแม่รู้ว่าไม่ต่อราคา แม่บ่นหรือด่าเสียอีก บางคนมีเทคนิคในการต่อราคาแปลก ๆ ต่อได้บามสองบาทก็ภูมิใจนักหนา แต่ฝรั่งเขาไม่ต่อราคา ราคาตามป้าย รับได้เขาก็ซื้อไป รับไม่ได้ เขาก็ไม่ซื้อ ประเทศไหน ก็ควรที่จะเป็นแบบนี้ ราคาสินค้าควรมาตรฐาน
คนเอเชีย ไม่ตรงเวลา ต้องเผื่อเวลานัด 1-3 ชั่วโมง
ข้อนี้ ไม่เกี่ยวกับการซื้อของ แต่ก็เกี่ยวกับการทำธุรกิจ ฝรั่งเขาว่า ถ้านัดคนไทย คนลาว ในการทำธุรกิจ ต้องเผื่อเวลานัดไว้สัก 1-3 ชั่วโมง กว่าจะมาถึง แม้… ก็อยู่เมืองไทยติดนิสัยกับข้ออ้างว่า รถติดน่ะ
