สุนัขจิ้งจอกตัวหนึ่งมีต้องการจะกินไก่บ้านมาก มันจึงเเกล้งถามด้วยอุบายว่าไก่ตัวนั้นสามารถขันเสียงไพเราะเหมือนผู้เป็นพ่อได้หรือไม่
ไก่บ้านนั้นหลงกลจึงได้หลับตาโก่งคอขันทันที สุนัขจิ้งจอกเจ้าเล่ห์จึงได้ฉวยโอกาสนั้นงับคอไก่เเล้วลากออกไปทันที
ชาวนาคนหนึ่งเห็นเข้าจึงตะโกนร้องขึ้นว่าจิ้งจอกขโมยไก่ของตนไป
ไก่นั้นยังมีสติอยู่จึงได้หลอกให้สุนัขจิ้งจอกร้องบอกชาวบ้านนั้นว่า ไก่ตัวนี้เป็นของมันไม่ใช่ของชาวบ้าน
จิ้งจอกเจ้ายิ่งว่าตนมีความฉลาดเหนือผู้อื่น เเต่เเท้จริงแล้วยังขาดความเฉลียว
ดังนั้นมันจึงอ้าปากร้องบอกชาวบ้านตามที่ไก่ได้เเนะนำ ไก่ได้ทีจึงรีบบินหนีออกจากปากมันไปหาเจ้าของอย่างรวดเร็ว แล้วหัวเราะเยาะเย้ยเจ้าจิ้งจอกนั้น
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า “พูดมากไป ก็อาจทำให้เสียของดี ๆ ที่อยู่กับตัวได้
